Als 15 jaar geleden de van oorsprong Zeeuwse Carola Poot voor de eerste keer een manege binnenstapt voor een rijles, wordt ze nieuwschierig aangestaard door een enorm aantal bruin glanzende ogen.

Na die eerste rijles is ze verkocht, de liefde voor het paard is op dat moment geboren, en vele lessen daarna volgden. Tot het moment van afscheid van het manegepaard waar ze haar eerste lessen op heeft gevolgd.

Artrose in zijn benen was bij dit jonge dier de oorzaak dat hij de dagelijkse lesuren niet meer meekon, en voor een manegepaard betekend dat vaak een triest einde.

Bij Carola kwam op dat moment het besef dat wanneer ze zou willen blijven paardrijden dat ze in de toekomst nog veel vaker afscheid zou moeten nemen, en dat bracht haar op het idee om op haar 25e een stichting op te richten voor oude uitgewerkte manegepaarden en andere werkpaarden.

Deze dieren zetten zich immers dagelijks in om vele mensen te plezieren en voor hun werkgevers  ( de manegeeigenaren ) zorgen ze voor brood op de plank, maar op het moment dat ze dat na jarenlange trouwe dienst niet meer kunnen volgt meestal een enkele laatste reis naar de slacht.

Carola beseft dat ze niet alle paarden en pony’s kan redden, maar in de afgelopen 15 jaar zijn er toch al dik 50 paarden en pony’s geweest die met hun edele billen in een gouden stalletje terecht zijn gekomen voor een fijne oude dag. Gewoon lekker genieten met je soortgenoten op de wei, dagelijks je natje en je droogje in een warme stal, in feite heerlijk nog een aantal jaar genieten van een zorgeloze oude dag, van het paard zijn, gewoon omdat het kan en omdat je dat hebt verdiend.

Carola zorgt al 15 jaar lang voor het pensioen van gemiddeld 24 paarden per jaar, dat doet ze niet alleen, ze heeft een lieve schare vrijwilligers rond zich heen verzameld die de ‘oudjes ‘ al even zoveel in hun hart hebben gesloten als Carola zelf.

Mooie dankbare momenten, maar ook hard werken en veel kopzorgen, voor de paarden in de opvang is elke dag een cadeautje met een gouden randje, Carola en haar team zetten zich dagelijks in om ervoor te zorgen dat het de “oudjes “ aan niets ontbreekt, maar een paard heeft naast behoefte aan contact met soortgenoten natuurlijk ook voeding nodig, een schone stal, voldoende drinkwater, niet te vergeten de zorg door hoefsmid, dierenarts of de tandarts. Daarom is het voor Carola naast de vaste sponsoren en donateurs, noodzakelijk om fulltime te blijven werken, en daarnaast heeft ze nog een frietkraam waarmee ze in de weekenden op pad gaat. Hoewel het niet de bedoeling is gaat er stiekem toch veel geld prive naar de stichting, maar dat hoort erbij.

In de late uurtjes zit ze achter de computer om de administratie te doen, en evenementen te organiseren waarbij er weer wat extra zakcentjes kan worden opgehaald om een spaarpotje op te bouwen voor een volgend paard of voor onvoorziene kosten.

Een druk leven, maar op de momenten dat ze bij “haar oudjes “ is dan geniet ze van de dankbaarheid die deze dieren uitstralen.

De meeste van de paarden die ze in de opvang heeft gehad staan gemiddeld 5- 8 jaar bij de stichting, zolang de dieren een paardwaardige oude dag hebben mogen ze lekker genieten, op het moment dat de paarden pijn krijgen of onoverkomelijke klachten volgt het moment van afscheid. Als het maar even kan dat gebeurd dat in de wei, de dierenarts, Carola en de vaste verzorgers van de paarden nemen samen met de andere paarden op een mooie en rustige manier afscheid, het paard krijgt eerst een middel om slaperig te worden zodat het onder begeleiding op de grond gaat liggen. En op het moment dat ze rustig liggen wordt er een narcose middel toegediendt. Zodra het paard in diepe slaap is volgt de laatste injectie en een laatste ademtocht. Waarna Carola en de anderen afscheid nemen.  Daarna is de beurt aan de andere paarden, de maatjes van het overleden dier, en dat gebeurd op diverse manieren, sommigen komen nog een keertje snuffelen aan het overleden dier, maar andere blijven op gepaste afstand, met een hinnik als laatste groet.

Een intens verdrietig moment, maar ook grote dankbaarheid voor de vele jaren die het betreffende paard nog heeft kunnen genieten van het paard zijn, als dank voor zijn of haar inzet.

Er komt een plekje vrij voor een ander paardje die vanaf dat moment van zijn of haar pensioen kan gaan genieten en dat maakt de cirkel rond, na een paar dagen gaat de kudde door in de dagelijkse routine, de Wal of Fame is een sterretje rijker, want hoewel de overleden oudjes dan niet meer in de wei staan, ze blijven altijd in herinnering en worden nooit vergeten.

Zo staan alle “oudjes “die bij de stichting staan of in het verleden opgevangen zijn geweest op de website van de stichting, allemaal met hun eigen persoonlijke verhaal. www.manegepaardenpensioenfonds.nl

Dat de stichting deze maand 15 jaar bestaat is natuurlijk een bijzonder gebeuren en dat mag best eens onder de aandacht worden gebracht zodat het lot van uitgewerkte oude manegepaarden niet wordt vergeten en dat nog meer mensen op de hoogte zijn van deze bijzondere opvang.

Wilt u de stichting een warm hart toedragen, neemt u dan eens een kijkje op de website op welke manier u de ‘oudjes’ kunt ondersteunen en kunt bijdragen aan een fijne oude dag.

Wat Carola betreft is een 15 jarig jubileum nog maar het begin en is ze vast besloten om zoveel mogelijk oude manegepaarden en pony’s van een fijne oude dag te voorzien, elke dag is een cadeautje.