Elselien Withagen had na alle commotie van de laatste week nog iets leuks te melden.

"Hoi Sonn, Mijn vader kreeg via de verzorging in de Stuyvenburg de uitnodiging omsamen met een paar dochters op maandagmiddag naar de Scheldeflat te komen om nog 1 keer in zijn oude flat te kunnen genieten van het uitzicht. Een paar begeleidsters van Stuyvenburg zouden ons vergezellen."

De familie Withagen vroeg zich af wie de bedenker was van deze geste. De eerste gedachten gingen uit naar de Stichting Doe een Wens. Maar wat bleek:" Dhr. Pelgrims van St. Tante Louise had in de krant het stuk van mijn vader gelezen en hij las hoezeer mijn Vader heimwee had naar de Scheldeflat. Hij bedacht zich geen moment en gaf opdracht tot het  organiseren van een high tea in het appartement op de achtste verdieping. Het moest maandag 29 Februari plaats vinden, want de officiele overdracht van het gebouw aan Stadlander zou immers per 1 maart een feit zijn."

Elselien vertelt ons dat ook mevrouw Raaymakers aanwezig was. Ook zij was uitgenodigd als 94-jarige oud bewoonster van de flat. Zelfs de liften waren speciaal voor deze gelegenheid nog één keer in werking gesteld.

" We liepen een beetje weemoedig door de lange gang en bij binnenkomst  in het appartement zag mijn vader tot zijn grote verrassing een prachtig gedekte tafel, met plaats voor de twee senioren aan het raam. Mijn vader zat ook precies op het plekje waar hij 11 jaar lang had zitten genieten van het weidse uitzicht. We hebben samen gesmuld van een heerlijke high tea, die er bij de eregasten bijzonder goed in ging, en dat onder het genot van het meest fantastische uitzicht op Bergen op Zoom. De zon scheen en als we goed keken konden we tot in Yerseke kijken. Mevrouw Raaymakers en mijn vader zaten zichtbaar te genieten.

We hebben erg gezellig gezeten, en halverwege nog schalks het liedje gezongen van " we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet...."

Zelfs BNdeSTEM was present om verslag te doen, zij waren door de Stuyvenburg op de hoogte gebracht.

Het is zonde dat instanties als woningcoöperaties en lokale overheden al te zakelijk in overleg zijn en bij al hun overwegingen het humane deel richting de mens nog wel eens uit het oog verliezen. Economisch gezien, en allerlei regeltjes volgende, zal het best in orde zijn. Maar het gevoel, enige vorm van menselijkheid, is vaak 'uitgebleekt' in de uitgezette acties. Hoe mooi het gebaar van de Heer Pelgrims ook is, wat na alle commotie overblijft is een onbehaaglijk gevoel van onbegrip met zelfs een bitter smaakje. Wanneer wordt de mens weer centraal gesteld in beslissingen en overwegingen? Misschien wordt het tijd dat alle instanties eens meer hun bureau verlaten en zich onder de mensen bewegen om echt te begrijpen wat er onder hun doelgroepen leeft. Beleving bereik je niet vanuit je ivoren toren door het analyseren van koude cijfertjes! Misschien dat het verhaal van Withagen Senior, verteld door Elselien, hier en daar wat oogjes opent?