Elselien Withagen stuurde me een berichtje. De tijd voor typische Bergse lekkernijen was er weer, of ik daar geen stukje over wilde schrijven.

Nou is het de laatste tijd behoorlijk druk maar, nostalgie, Bergenèère met hun verhalen en over iets typisch Bergs? Dan ben ik met een natte vinger over te halen en dus stond ik laat in de woensdagmiddag voor de deur bij Elselien. Ik hoefde niet eens aan te bellen want ze had de deur al open. ‘Ik had je al aan zien komen, denk er om dat het hier betaald parkeren is.’

Even later zitten we in de keuken waar een heuse spraakwaterval mij overvalt. Het blijkt dat de familie Withagen al heel wat jaartjes ‘jaagt’ op de zilte groente die op de schorren voor handen is gedurende een bepaalde tijd van het jaar. Het stamt uit de tijd dat Pa Withagen nog in de Scheldeflat vertoefde. Voor de “oude” Bergenèère zijn zeekralen en lamsoren heel gewoon en toen Pa te horen kreeg van een medebewoner uit de flat dat deze groente nog steeds geplukt kon worden, mits je maar een “consentje” had, wilde hij graag deze delicatesse uit het verleden opnieuw proeven. Zoon Jan was in die dagen werkzaam in het Zeeuwse en kon het wel regelen. Dus de eerste jaren daarna kwam vader Withagen niets te kort. Later ontstond er toch een probleem maar dat wist de familie snel op te lossen.

‘Weet je Sonn, vroeger ging je gewoon de schorren op en dan plukte je dat spul. Maar tegenwoordig moet je daar een vergunning voor hebben. Er zijn vijf locaties waar je die kan aanvragen en wij melden ons steevast op de locatie Tholen.’ Elselien toont me een brede grijns. ‘Weet je, ik vermoed dat ze geen Bergenaren willen want je moet je steevast melden op de dinsdagochtend van de optocht. Da’s wel lastig na de stikleutige dweilavend van de maandag er voor. We zeggen dan ook altijd tegen elkaar dat we de wekker moeten zetten om er dinsdagochtend al vroeg uit te zijn om ons te melden op het gemeentehuis van Tholen.’ 

Zo krijg ik te horen dat een stel van de familie Withagen zich op de dinsdagochtend van de Vastenavend in Tholen meldt om een formulier te bemachtigen om een aanvraag in te dienen. ‘Er worden in totaal slechts zo’n 500 formulieren uitgereikt. Het is daarna een kwestie van afwachten of jij een vergunning krijgt, een consentje dus. We zijn net kleine jong, zo enthousiast zijn we als we de enveloppe met de vergunning op de deurmat aantreffen.’ Lacht Elselien. Ondertussen spreekt ze met heel haar lichaam. Haar armen maken allerlei bewegingen en ik zie in gedachten hoe ze met de vergunning in haar handen een vreugdedansje doet.  ‘Kijk op de vergunning staat de dagtekening 13 april. Vanaf dat moment krijgen we toegang. De laatste dag is 15 juli.’ Die toegang slaat maar op een heel beperkt gebied, een wel omschreven kavel. Als je je buiten dit gebied begeeft staan er fikse boetes te wachten. En Elselien wijst me er op dat er goed gecontroleerd wordt.

Elselien haalt haar digitale tablet tevoorschijn en toont me een aantal foto’s. ‘Sonn, het is daar zooo mooi. Me zijn de koning te rijk als je daar midden in die natuur zit. Je voelt de rust, ziet de vogels en hoort ze fluiten, de krabben die voorbij sluipen, de kreken waar het water door sijpelt. Als ik een stuk stevige ondergrond zie leg ik daar wat overheen en ga gewoon op de grond zitten. Want het is wel zwaar werken hoor!’ Elk “consentje” is op naam en mag dus maar door één persoon gebruikt worden. ‘We doen met een aantal die aanvraag en het wordt dan heel spannend of je er tussen zit. Zitte gij d’rbij? Is dan ook een vraag die we elkaar steeds stellen tot de enveloppen aankomen.’ Voor de Withagens die uitgeloot worden is er geen nood. Zij die wel een consentje gekregen hebben zorgen dat de andere telgen van de familie Withagen ook hun porties krijgen. 

Het is mooi om te zien hoe Elselien praat over het gevoel dat ze heeft bij het plukken van zeekralen en lamsoren. Vroeger was dat bij menig Bergs gezin op tafel te vinden. De nostalgie druipt er van af als verhalen van vroeger nu weer over tafel gaan en zo een stuk van het verleden levend blijft. Pesto van lamsoren, quiches van lamsoren en zalm, verse zeekralen die vers te eten zijn maar die ook met een klontje boter in de wok te bereiden zijn. Elselien laat me alles zien en proeven. Misschien neemt ze vanavond ook nog wel wat mee naar haar broer Marijn waar het wekelijkse kaartavondje wacht. Ook zo’n traditie uit de tijd van Pa Withagen die na zijn verscheiden gewoon blijft bestaan. 

Elselien Withagen, een telg uit een echt Bergs gezin, met gevoel voor de Bergse geschiedenis getuige haar vele verhalen, en iemand die ons weer een mooi verhaal bracht uit ons eigen Scheldestadje.