In de Markies al voor de zesde keer. Zo was het maar net met Brigitte en Toon als de gastvrouw- en heer.

Het was maar goed dat het eigenlijke interieur verwijderd was in verband met de Vastenavend. Deze donderdagavond 12 februari was er immers veel plek nodig, op een andere manier. Statafeltjes, éél veul krukken en gewoonweg alles wat er nodig was om op oe gemak te kenne schrijve of om oew elleboge op te kenne late ruste adde wir 's wan'opig was. De zesde editie die in Café De Markies geboren is en inmiddels is geëxporteerd naar andere Bergse kefeekes. 8 ronden van 11 vragen stonden er op het programma, waaronder de inmiddels gevreesde muziekronde. Pilske bij de hand, links en rechts van die leesbrillekes op de neus, en hop... veel aandacht voor de vragensteller. Het moet gezegd, Marijn was een ietwat nezuwagtig of zo... hij hutselde wat woordjes her en der door elkaar, moest de vraag af en toe oppenuuw formuleren en de tong leek een beetje droog. Maar als vaste rots in de branding was daar Co die een brul liet, of de jury wist zich vanuit de keuken te roeren. En dat alles op de dag dat ons Marieke van Loenhout, afgelopen zaterdag nog tot de Markiezin van het Bal Maskee benoemd, 3 x ellef jare was geworre. Ze trakteerde op overheerlijke worstebroodjes. De muziekronde was een verschrikkelijke instinker, hij was verkleed in 11 gebooje die je terug moest vertalen naar een liedje en aldus naar het motto. Wanhoop is slechts een klein woord in dit soort omstandigheden. Het is dat Toon de deuren stevig gesloten hield want er hadden zich behoorlijk wat mensen de Peperbus opgehesen om zich uit pure frustratie van de tore te werrepe. Trouwens Toon was nog tot diep in de nacht bezig om overal alle haren op te ruimen die mensen zich tandenknarsend, verwensingen grommend uit het hoofd getrokken hadden. Ja, inderdaad het was moeilijk. Opvallend dat de top 5 dan toch zo éél dicht bij elkaar bevonden, of zoals Marijn vol verve wist te vertellen 'lepeltje lepeltje'. Als vanouds op deze avond, waarbij de drank en het voedsel in grote getale genuttigd werd, de vragen in snelvuurtempo voorbij kwamen en de deelnemers op het laatst de tong uit de mond hadden hangen en de hersenen in drie-en-veertig knopen hadden hangen. Het was stikstéénleutig dankzij de gastvrijheid van Toon en Brigitte, de jurykunsten van Len Adams en Cor Boeren (het gróótste monument van Berrege) en de organisatiekwaliteiten van Co en Marijn. Wadde féést, tot volgend jaar waarbij er wellicht zelfs een 'Alterse versie komt in de Kannebuis?? ;-)