EenWonderlijkAvontuur - Dit keer krijgen we nieuws van Wil van Bree in onze rondgang "wat gebeurde er met de auteur na de lancering van  zijn / haar boek op een Boek10 dag van Godijn Publishing". 

Boek10 is een initiatief van Godijn Publishing te Hoorn. Het is een droom van Elly Godijn zelf om een groep auteurs, in wiens talenten zij vertrouwen heeft, het voetlicht te bieden middels de gezamenlijke lancering van hun boek.  Aanstaande 29 september is het alweer de vierde editie van Boek10, en dat 10 auteurs hun nieuwe pennenvrucht aan het publiek mogen presenteren; ook dit keer in het Theater te Hoorn. Wij van BoZinBeeld.nl / WestBrabantinBeeld.nl waren benieuwd hoe de auteurs van de vorige drie edities deze dag nu eigenlijk ervaren hebben en waar ze nu mee bezig zijn. In deze serie interviews met de schrijvers geven we jullie als lezer een inkijkje in hun leven. Aan het woord: Wil van Bree.

Boek10, de lancering van je boek. Hoe heb je die dag ervaren?

Die dag ligt bijna een jaar achter mij en er is zoveel veranderd sindsdien, dat ik het me niet goed meer herinner. Wat komt bovendrijven is trots en een voldaan gevoel. De klus is geklaard. 

Op mijn website wilvanbree.com lees ik het volgende terug: “Om vier uur staan we alle tien achter de coulissen te trappelen van ongeduld. Want we zijn hongerig, belust op faam en roem, gretig naar erkenning en om onze prestatie eindelijk in eigen handen aan de wereld te laten zien. Elly Godijn en Nienke Pool kwijten zich met verve aan hun taak om elk van de debutanten in het zonnetje te zetten. Het publiek ziet ons glunderen, genieten, een enkeling pinkt een traan weg bij mijn openhartigheid over mijn roman “De handen van de geliefden”. Na een uurtje signeren, wachten de families hun helden op met een wijntje in de foyer.

’Mam, ik ben zo trots op je,’ roept mijn zoon terwijl hij mijn handen pakt. Nu weet ik het weer. Hier deed ik het voor. Voor de handen van mijn geliefden.”

Wat waren de reacties van je achterban, zoals vrienden, familie, collega’s?

Mijn man, zoon, zus en nicht die aanwezig waren op de presentatie, glunderden net zoveel als ikzelf. Enige tijd later, na de lezing die ik over het schrijfproces van mijn roman hield en enkelen mijn roman al gelezen hadden, ontving ik veel lof van vrienden en kennissen.

Hoe werd je de volgende dag wakker en kun je je gevoelens onder woorden brengen?

Dat kan ik niet meer terughalen. Mijn man en ik verbleven al meer dan een half jaar in Spanje. Ons huis in Simpelveld stond te koop omdat we ons voorgoed in Spanje wilden vestigen. Ik vermoed dat we vooral bezig waren met inspecteren of er geen gebreken waren ontstaan tijdens onze afwezigheid. En wennen aan een verblijf van drie weken in een voornamelijk kaal huis waar alle persoonlijke spullen verdwenen waren of in dozen stonden, klaar voor de verhuizing als het huis verkocht zou worden.

Wat voor invloed heeft de lancering gehad op jou als persoon? Zijn er dingen veranderd?

Jazeker zijn er dingen veranderd. Het hele proces, van uitgeven, presenteren en verkopen heeft mij zeer intens met mijzelf geconfronteerd. Ik heb mijn energie overschat. Door ziekte ben ik daar beperkt in. Mijn enthousiasme om mee te doen met het boek 10 project heeft mij een rad voor ogen gedraaid. Nu, een jaar later sta ik weer met twee benen op de grond en weet als nooit tevoren waar mijn grenzen liggen.

Bovendien besefte ik van tevoren niet hoever de afstand Spanje Nederland is en wat het met je doet als je geen huis meer in Nederland hebt. Het is onmogelijk om elke keer naar Nederland te vliegen voor een middagje signeren, of op een festival je boek te presenteren. Bovendien kwam ik er achter dat ik weliswaar mooi kan schrijven, maar absoluut ongeschikt ben om plannen te bedenken om mijn roman te promoten.  

De Boek10 lancering is een behoorlijk traject, van de ondertekening van je contract, tot het voorstellen aan het grote publiek. Hoe heb je dit ervaren en wat was voor jou persoonlijk het meest opmerkelijke?

In het begin was alles nieuw, spannend. Ik vloog naar Nederland om kennis te maken met Elly onze uitgever, haar team en de andere boektieners. Er werd gesproken over de meerwaarde van gezamenlijk je boek uitgeven en ik geloofde daar in. Inmiddels heb ik ook gezien op Facebook en meegekregen via de wattsapp hoe leuk het kan zijn als je de dingen samen kunt doen. Maar helaas niet voor mij. Al snel gaf het mij stress om weer een appje te lezen over een gezamenlijke activiteit. Het confronteerde mij slechts met mijn verlangen om eraan mee te doen en de onmogelijkheid hiervan in verband met mijn energieniveau en de afstand. Ik werd er verdrietig en ziek van.

Welke mijlpalen heb je inmiddels behaald, welke bijzondere momen-ten wil je met ons (het publiek) delen?

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat mijn positie binnen het boek 10 gebeuren iets anders ligt dan bij de andere schrijvers. De mijlpalen waar ik trots op ben, zijn de mooie recensies en reacties die ik van verschillende mensen heb gekregen. Ik verwijs naar de recensies van Moon en een van Caro op Mustreadsorenot.com, van W. Wenning op Passie voor boeken, van Hanneke Tinor-Centi, Biblion en op Bol.com. Ook heeft de online schrijvers-academie Editio mijn verhaal over het schrijfproces gepubliceerd op haar online magazine Bovendien heeft mijn uitgever Elly Godijn, mijn roman “De handen van de geliefden” voorgedragen voor de ANV debutantenprijs. Waaruit haar vertrouwen in mijn schrijftalent blijkt. Dat geeft een fantastisch gevoel.

Hoe voelt het nou om een Boek10er te zijn?

Gemengde gevoelens. Ik heb het gevoel dat ik niet helemaal binnen hun (prachtige) filosofie pas door de afstand en mijn beperking en er heeft zich nog geen duidelijke samenwerking voor promotie ontwikkeld die mijn uitzonderingspositie tegemoetkomt. Wat ook wel te begrijpen was want het uitgeversteam heeft het razend druk met de aanwas van nieuwe boektieners. Daar heb ik het voorlopig bij gelaten. De emigratie naar Spanje heeft zoveel aandacht nodig dat er geen ruimte voor andere zaken is op dit moment.

Wat vind je de meerwaarde van het behoren tot een club van 10, Boek10 en het feit dat je nu bij de stal van een echte uitgever behoort?

Mijn vorige antwoord beantwoordt ook deze vraag.

Zijn je dromen veranderd sinds Boek10 en kun je ons daar meer over vertellen?

Ja, mijn dromen zijn veranderd. Anders gezegd, er zijn er een paar verdwenen. Bijvoorbeeld de droom om bij een groter publiek bekend te worden, is verdwenen. Om bekendheid te genereren moet je veel van jezelf laten horen publiekelijk en via social media. 

Daarmee bezig zijn heeft mij zoveel stress gegeven dat ik het heb opgegeven.

Ik wordt heel ongelukkig van elke dag op Facebook kijken of elke dag iets over mijzelf delen. Mijn zoon heeft een schitterende website voor mij gemaakt. www.wilvanbree.com, maar ik heb al meer dan een half jaar er niets meer opgezet. Om te bloggen wordt aangeraden regelmatig en zeker elke week iets te delen. Dat is een keurslijf waar ik niet meer in pas.

Ik leefde in de veronderstelling dat ik een sociaal dier ben. Sinds ik in Spanje op een berg woon, krijg je mij er bijna niet meer vanaf. Bestemming bereikt. Ik heb geen mensen meer nodig om mij gelukkig te voelen. 

Als alles goed gaat (je weet het hier in Spanje nooit of ze hun afspraak nakomen) wordt in april een houten chaletje voor mij gebouwd. Daar verheug ik me enorm op. Als dat klaar is, verwacht ik dat er weer rust komt. Dan kunnen we eindelijk alle spullen een vaste plaats geven en heb ik een plek om te schrijven en schilderen.

Wat zijn je volgende plannen?

Spaans leren, zoals ik al eerder vermeldde een atelier bouwen en dan weer aan een nieuwe roman of een nieuw schilderij beginnen. Ik kan me werkelijk verheugen op de regelmaat van een creatief proces. Bovendien verschaft het mij een uitstekende reden om een tijdje niet sociaal te zijn.