Marijn Withagen Senior is nu 94 jaartjes jong. Tot vorig jaar leefde hij tot volle tevredenheid in de Scheldeflat te Bergen op Zoom. Tot het bericht kwam dat hij moest verhuizen.
Ik praat met Elselien Withagen, de dochter van Marijn. Ze was furieus toen er op facebook ineens een berichtje kwam te staan. Het was een oproep aan mensen om zich te melden als ze in het kader van ‘antikraakbewoning’ een woning in diezelfde Scheldeflat wilden betrekken. “Ik was boos omdat je het gewoon niet kunt maken om zo met onze ouderen te sollen! Er werd met de sluiting van de Scheldeflat al totaal voorbij gegaan aan de behoefte van de mensen die het betreft. En deze antikraakbewoning is wat mij betreft een minachting naar diezelfde mensen toe.”
Marijn Senior genoot nog met volle teugen in zijn appartementje in de Scheldeflat. Hij kon zijn eitje bakken, of een stukje bloedworst met appeltjes. Vanaf de 8e verdieping waar hij woonde had hij een fantastisch uitzicht en daarom kon je hem dan ook als het even kon op zijn balkon aantreffen. Dat balkon is nog steeds in zijn gedachten als hij aangeeft nog één keer op zijn balkonnetje te willen staan. Ik vraag Elselien wat dat met haar doet? “Mijn hart breekt als ik dat lees, mijn vader mist zijn balkonnetje en zijn uitzicht nog steeds elke dag. Bij de verhuizing overheerste de verslagenheid. Het zwaard van Damocles hing al enige jaren boven hun hoofd, alleen was er toen in ieder geval nog sprake van dat er tegenover de Scheldeflat een nieuwe flat gebouwd zou worden waar alle bewoners samen naar toe konden verhuizen. Wat mij betreft misleiding van de bovenste plank.”
Elselien heeft nog meer opmerkingen over de hele situatie:”In de nieuwe flat is er geen mogelijkheid meer om zelf iets te bakken. Hij krijgt eten van het huis. Zijn balkonnetje is hij dus kwijt en ook zijn buurvrouwen waar hij heel goed contact mee had en regelmatig bij op de koffie ging. Het heeft zeker een half jaar geduurd eer hij weer een beetje gewend was aan het nieuwe ritme en ondertussen is hij lichamelijk achteruitgevlogen. Ook dat wijt ik aan de verhuizing.”
Enkele dagen later is Elselien nog steeds boos. “Ik word eigenlijk alleen maar bozer, want ik krijg vanuit alle hoeken van het land berichten dat het daar ook is gebeurd, oude mensen uit hun flat en er dan later jongeren inzetten!” Impulsief heeft Elselien een ludieke actie uitgehaald: ze heeft na de eerste oproep prompt haar vader ingeschreven als antikraak bewoner. “Ik heb de koe meteen bij de horens gevat en mijn 94jarige vader ingeschreven bij de betreffende organisatie met het verzoek om hem de woning nummer 866 toe te wijzen. Wat bovendien erg fijn is, is dat de huur incl. Gas, water en licht slechts 200 euro per maand is! Ik reageer misschien een beetje fel, maar ik ben dan ook wel heel erg boos.”
Marijn Senior vindt het hartstikke leuk dat zijn dochter deze stunt, zoals hij het noemt, heeft uitgehaald. Hij is blij dat zijn dochter haar punt heeft kunnen maken. Maar daar is het voor haar nog niet mee afgedaan, want ze heeft nog wel een boodschap voor de politiek:” Het wordt eens een keertje tijd dat er geluisterd gaat worden naar de gewone man. Niet dat belerende van: wij bepalen wel wat goed voor je is, maar echt luisteren en zeker naar de oudere inwoners. Die roepen en schreeuwen niet gelijk als er onrecht is. Die hebben vroeger geleerd om netjes af te wachten wat er gaat gebeuren en die zijn zeker niet gewend om hulp te vragen, op wat voor manier dan ook. Ik denk dat men dat niet beseft.”
Ondertussen ben ik benieuwd hoe het nu met Marijn Withagen Senior gaat. Elselien kan me in ieder geval nog positief nieuws melden:” Hij leeft de hele week naar de vrijdagavond toe, want dan komen wij als dochters een potje met hem kaarten... En denk maar niet dat we van hem kunnen winnen!”