Zaterdag 11 juli was het weer zover, het was tijd voor de Franken Broerendag.

We proberen het minstens 1 keer per jaar te doen, maar dat was dit keer niet gelukt. Daarom ook dat we er met z'n allen zin in hadden. De gebroeders Franken gingen weer eens op pad. Ikzelf was al vroeg op weg om Sjef Franken op te pikken in Steenbergen. Van daaruit terug naar Bergen op Zoom om Henk Franken, en vervolgens Nico Franken op te pikken.

We hadden de taken verdeeld. Henk zou voor het drinken zorgen, Nico zou de maag in bedwang houden en Sjef had van alles om tussendoor te snacken. Ik zou zorgen dat het vervoer geregeld was. Onder een gezellig zonnetje gingen we dus al om 07:00 uur op pad. Meestal gaan we de Ardennen of Duitsland in. Met de corona beperkingen in het achterhoofd, hadden we besloten om in Nederland te blijven. Ik had een kastelen route in elkaar geflanst. Eigenlijk gaat het ons er om dat we gewoon een leuke dag hebben. Wat en waar we iets gaan doen is minder belangrijk. Nederland werd het dus.

Om snel van start te gaan, besloten we het eerste punt via de snelweg op te zoeken. Kasteel Dussen stond op mijn lijstje. Nadat we de snelweg verlaten hadden, begon het feest. Kleine slingerende weggetjes leidden ons naar het Kasteel. We stapten uit om met de fotocamera in ons hand dit kasteel te bewonderen. Het oudste gedeelte dateert uit 1300, maar de Sint Elizabethsvloed verwoestte het in 1421, waarna het in 1471 weer herbouwd werd. Leuk feitje; de laatste bewoner was Rolina Suringar; of wel de vrouw met de zes slapers.

(Kasteel Dussen)

Op de parkeersplaats halen we de knapzakken van Nico tevoorschijn. Lekkere broodjes ham, kaas en boerenmetworst en een bifi worstje. Ook de drank van Henk wordt aangebroken. Zo de maag is gevuld en we kunnen naar de volgende locatie. Vanaf nu zoekt onze SaraSara de kortste route waarbij snelwegen vermeden worden. De veerponten niet, aangezien we nu regelmatig de rivieren over steken. We koersen aan op Slot Loevestijn. Het is een mooie weg er naar toe. Prachtige vergezichten wisselen zich af met een slingerend weggetje langs het water, waarbij we de mooiste huizen zien. Slot Loevestein is meer dan zomaar een kasteel. Het is een onderdeel, een fort, in de Oude en de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Dat levert gelegen aan de rivier de Boven Merwede mooie uitzichten op. Schepen passeren en verdwijnen aan de einder. Alles bij alles een prachtige plek om even je rust te vinden

(Slot Loevestein)

We gaan weer op pad. Op weg terug stoppen we eerst bij de paarden die langs d weg stonden. Sjef moest namelijk voor zijn Mariëlle wat paardjes schieten en wij doen vrolijk mee.

Kasteel Duurstede is ons volgende doel. De weg slingert zich weer langs riviertjes en we rijden met een slakkegangetje om alles goed te kunnen zien. Het weer houdt zich bijzonder goed en het wordt zo een aangename dag; goed gezelschap, lekker weer en een mooie route naar alweer een mooie locatie. Wijk bij Duurstede is een leuk stadje met een bijzonder gezellig oud centrum. Leuke winkelstraatjes waar we ons doorheen wormen naar het kasteel. Nog maar 150 meter, nog maar honderd, geeft onze SaraSara aan. Helaas.... een eenrichtingsbord, helaas niet de juiste kant op, gooit roet in het eten. We laten ons echter niet uit het veld slaan en weten een andere route te vinden die ons pal voor de ingang van het park brengt, waar het kasteel te vinden is. Het is wonderlijk om te zien hoe de ene toren nog intact is, de andere echter een ruïne lijkt. Toch zijn beiden in gebruik, gezien de duidelijke sporen van restauratie. Midden in het stadje, en toch midden in de natuur. Het is een wonderlijke, haast sprookjesachtige omgeving. Het weer begint donkere luchten te tonen, die het geheel nog sfeervoller maken. Ook hier schieten we weer volop plaatjes. Zelfs Nico, die niks met fotografie zegt te hebben, laat de camera van zijn mobiel overuren maken. Hij heeft ook nog nooit zoveel geappt in de familie Franken app, zegt hij met de meest brede grijns op zijn gezicht. Nee, het is hier zeker aangenaam vertoeven.

(Kasteel Duurstede)

Ik kijk naar het volgende punt op ons roetekaartje: Kasteel Amerongen. De weg er naar toe is wederom prachtig. We genieten van de rit, ondanks dat de hemel donkere wolken begint te vertonen. Maar ons LieveHeer is een Bergenèèr en we houden het droog. Eenmaal bij het kasteel aangekomen, zijn we een beetje teleurgesteld. Ten eerste is het echt hartstikke druk en staat de grote parkeerplaats bomvol. Ten tweede is het kasteel aan het zicht onttrokken door muren, bossages en bijgebouwen. Wil je ook maar een glimps van het kasteel zien, moet je door een hek. Je had tevoren moeten reserveren, zoals elk kasteel in Nederland in deze corona tijden. We besluiten dus dit kasteel over te slaan en het volgende punt te zoeken:  Kasteel Doorwerth.

Dit kasteel is wel open, geen kaartjes en dus ook geen reservering nodig. Het kasteel is groter dan je in eerste instantie zou denken als je naar de poort kijkt. Waar mijn broers de moestuin gaan bekijken, struin ik op het gemakje het kasteel binnen. Je kunt de vesting aan de achterkant via een bruggetje weer verlaten. Het brengt me op een mooi wandelpad dat helemaal rond het kasteel voert. Prachtige vergezichten en een blik op het kasteel langs alle kanten, het is beslist de moeite van de wandeling waard.  Wat dat betreft is het lang geleden dat ik zoveel gelopen heb op één dag. Mijn conditie gaat duidelijk vooruit ;-)

Als we eenmaal allemaal bij de parkeerplaats beland zijn, eten we nog een broodje en drinken we nog een drankje. Het is al half drie geweest, en de route zou ons nog verder Gelderland invoeren, zelfs tot net over de Duitse grens. Het dreigt nu ook te gaan regenen en we besluiten dat het mooi is geweest. We kiezen er voo om terug naar huis te koersen. Onderweg oppert Nico om nog ergens te gaan eten en we kiezen voor "Boven en Beneeje" te Hoogerhheide. Henk gaat aan de cola, Nico en Sjef aan de speciaal biertjes en ik hou het bij een alcoholvrije Warstein. Henk vraagt om de slibtongetjes en dat lijkt mij ook wel wat. Sjef en Nico nemen een mixed grill, maar als de bedienende dame mij meldt dat er ook mosselen zijn, ben ik om. Het is een supergezellige manier om een mooie dag af te sluiten.

Tijdens de rit heb ik alle drie mijn broers een USB stick aangeboden, met daarop allerlei auto-, wandel- en fietstochten. Ik herinnerde er aan dat het eigenlijk te lang geleden is geweest dat we met elkaar op pad gingen. Dit moeten we gewoonweg vaker doen. Daarom geef ik ze ook huiswerk mee, struin eens door de stick en als je een leuke route vind in België, de Ardennen, de Franse kust of in Duitsland, doe een voorstel en we gaan opnieuw op pad.

Want dit ritje, deze dag, is me bijzonder goed bevallen en ik herhaal: dit moeten we vaker doen ;-)